第27頁(第2/2 页)
對,就算是故意為之,那也說明他善解人意。每一次的殷勤都讓羅美娟感到舒適,讓她那顆殘破的虛榮心得到極大滿足。
三十歲了,她想,我還期待什麼呢?這個社會留給我的選擇不多了。
這一發呆直到天黑,過了晚自習上課的時間,羅美娟急忙梳洗一下,趕去學校。爬樓梯時,看見一個黑影竄樓上去了,像是何玉峰。羅美娟敢打賭他一定是去天台睡覺了,但她不管這個,她的班主任一直都做得比別人清閒。像晚自習,她基本上看一兩圈就走,很少會實打實的守上兩個半小時。
隔半個小時她再晃回教室,任飄飄的位置空了。她轉身出去,想上天台把二人抓下來,走到黑乎乎的樓梯口才想起,還是成人之美好。管了,兩個小的都不見得會領情。
如果覺得不錯,記得收藏網址或推薦給朋友哦拜託啦 ()
||
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,点击下一页继续。