第17頁(第2/2 页)
想開口,被平姨打斷,她正端著湯碗往餐桌放:「等會兒再聊天吧孩子們,快來快來!番茄蝦片湯!阿行,洲兒小憫!吃飯啦!」
洗手時,方重行與周洲對眼神,多年的默契讓他們不用開口就知道對方意思。方重行抬抬下巴:你不是說絕對不和他玩嗎?
周洲先是皺下眉,又搖頭,緊接著拍拍胸脯。意思是:大哥,喪家之犬啊,多可憐吶!我可有良心。他們倆洗完手出來,餐桌上碗筷已擺放好。平姨正同鍾憫講話,人笑得合不攏嘴。他與方才一人坐在鞦韆上的頹唐狀態截然不同。哺角嗡笑,看向平姨的目光柔和似軟滑綢緞,十分投入地聽她說話。
在沙發聊天時,方重行已然發現了鍾憫的小動作。他會時不時地往廚房瞟,原先以為他確實餓了,但是在他眼珠連續數次向廚房轉去後,方重行確定,鍾憫並非如此不知分寸的人。
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,点击下一页继续。