第5頁(第2/2 页)
張帆奇憋得額頭青筋都出來,恨恨地看著他們。
「成,今天的事記住。」周佑天丟了球桿,拎起外套就往外走,走時踢了張帆奇一腳,「給我滾。」
手心蹭了一手灰,陳星烈懶洋洋靠著桌壁,把那枚銀戒戴回食指。
那群小弟也跟著周佑天一起往外走,路過陳星烈身邊時,周佑天重重撞了下他肩,還說了句話。
聽到這句話後,陳星烈眼神立刻冷下來,抬手一瞬間掐上周佑天的脖子,冷冷道:「你他媽敢?」
「鬆開。」周佑天咧開嘴角笑,穩操勝券般,「你等著看啊,看我敢不敢。」
陸行之也沒預預料到這一幕,連忙過來幫忙。
陳星烈手卻慢慢鬆了,放了他,嗤笑一聲:「好啊,我等你。」
周佑天轉身離開,摸著脖子起的一圈紅痕,眼底的戾氣愈發壓不住。hr
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,点击下一页继续。